Mercedes Sprinter Furgon 316 CDI L2H2 – AUTO TEST

Rynek motoryzacyjny to nie tylko osobówki i superszybkie bryki. Tak naprawdę część koncernów dużo większy profit uzyskuje dzięki samochodom użytkowym. Dlatego po teście Transita zapraszamy na jednego z jego największych konkurentów – Mercedesa Sprintera.

Sprinter, w przeciwieństwie do Transita, nie może mówić o udanym starcie. Problemem jednak nie był sam Sprinter, który pojawił się na rynku w 1995 roku, a model którego miał zastąpić, legendarny T1. To właśnie on przez 18 lat sprzedał się niemal milionie egzemplarzy (969 751 sztuk) i był siłą napędową wielu europejskich firm. Tak zwana „kaczka” nawet dziś jest widywana na ulicach i to naprawdę w niezłym stanie. Nie można tego było powiedzieć o pierwszych Spritnerach, które zjadała rdza. To była w zasadzie jedyna bolączka Mercedesa, bowiem napędy potrafiły wytrzymać nawet i 700 – 800 tysięcy kilometrów. Na szczęście kolejne facelifitngi rozwiązały nieco problem i auto stało się hitem – pierwsza generacja Sprintera sprzedała się w ilości 1,3 mln sztuk.

Wygląd

W 2006 roku Mercedes zaprezentował drugą generację Sprintera, którą następnie w roku 2013 poddano kuracji odmładzającej. Z zewnątrz nie można mówić o rewolucji zwłaszcza, że przez 20 lat główną zauważalną zmianą są nowe opływowe reflektory i nieco inny grill. Ale to nie szkodzi, w ciemnogranatowym lakierze i na ładnej aluminiowej feldze Sprinter wygląda naprawdę dobrze. W najnowszej odsłonie mamy nawet światła do jazdy dziennej w technologii LED. Podobnie jak konkurencja, Mercedes Sprinter występuje w kilku wariantach rozmiarowych. Do wyboru mamy mamy 4 długości oraz 3 wysokości. Najkrótsza odmiana ma 5245 mm długości, kolejna 5910, następna 6945, a najdłuższa aż 7345 mm. Dostępne wysokości to kolejno 2535 (dla najkrótszej odmiany jest niższy 2435 mm), 2820 oraz 3055 mm. Testowany egzemplarz to L2H2 czyli raz podniesiony i raz przedłużony Sprinter.

Nie szata zdobi człowieka – dostawczak ma na siebie pracować. Nieco inna dewiza niż w Transicie sprawdza się. Może nie ma tutaj pięknie zaprojektowanej modnej deski, a materiały są nieco twardsze i wyglądają gorzej, ale za to kabina jest bardziej funkcjonalna i praktyczna. Schowków mamy zdecydowanie więcej, są one ogromne i pojemne, a dodatkowo mamy kilka uchwytów na dokumenty. Również obsługa całej deski jest prosta i intuicyjna, no może poza tempomatem, który nie sygnalizuje w żaden sposób że zablokowaliśmy zadaną prędkość. Musimy po prostu pamiętać że pociągając wajchę (a raczej „wajchunie” bowiem jest ona śmiesznie cienka jak na tak wielkie auto) prędkość zostanie ustalona.

Również Sprinter może być świetnie wyposażony i rozpieścić kierowcę i pasażerów w długiej trasie. Radio CD/MP3, wejścia AUX/USC, nawigacja, tempomat, bluetooth, automatyczne światła, kamerka cofania, czujniki parkowania, asystent trzymania pasa ruchu, monitorowanie martwego pola i tak dalej. To co mnie zdziwiło w testowanym egzemplarzu to obecność środkowego lusterka. Przecież tylne drzwi i tak nie mają szyb, a ściana grodziowa jest tak mocno przyciemniona że nie widać przez nią praktycznie nic! Co więcej, podczas jazdy odbija się w niej to co jest przed nami, co powoduje wiele zamieszania kiedy popatrzymy w to lustro. Najlepiej je urwać.

Najważniejsza część auta dostawczego. Testowany Mercedes Sprinter to odmiana Furgon L2H2 czyli raz podniesiona i raz przedłużona. Oznacza to długość 5910 mm, wysokość 2820 mm, przy rozstawie osi 3665 mm. Dzięki takim wymiarom nasza paka miała 3265 mm długości, 1780 mm szerokości oraz 1940 mm wysokości, a powierzchnia załadunkowa wynosiła 5,5 m3, a objętość 10,5 m3. Ładowność testowanego pojazdu to niemal półtorej tony (DMC 3,5 t, masa pojazdu 2070 kg). Z tyłu mamy mnóstwo miejsc do mocowania pasów załadunkowych oraz wykończenie podłogi z antypoślizgowego materiału. Boki zostały wyłożone dyktą, a w środku zamontowano oświetlenie ledowe.

Silnik i właściwości jezdne

Gama silnikowa Sprintera wygląda naprawdę nieźle. Wybierać możemy pomiędzy jedną odmianą benznynową (156 KM), benzyną z gazem ziemnym CNG (również 156 KM), a czterema turbodieslami o mocach od 95 do aż 190 KM. Ponadto motory wysokoprężne (poza najsłabszym) można zamówić z napędem 4×4. Do wyboru do koloru. Pod maską testowanego Sprintera znalazł się diesel o oznaczeniu 316 CDI, czyli 2.2 litry pojemności i aż 163 KM. Przy tym wszystkim generuje on 360 Nm momentu obrotowego dostępnego od 1400 obrotów na minutę. Taka moc jest więcej niż wystarczająca do Sprintera. Owszem, trzeba trochę powachlować biegami, bowiem pierwsze przełożenia są naprawdę krótkie, ale zdziwienie innych uczestników dróg jak ten samochód przyspiesza jest bezcenne. Spalanie podobnie jak i w Transicie zależy od ładunku oraz pogody. W trasie do 90 km/h trzeba się przygotować na spalanie rzędu 7,5 l. W mieście absolutne minimum to 10 l.

Jak na tak ogromny samochód to jazda jest naprawdę przyjemna. Bez załadunku samochód dość mocno podskakuje i prezentuje mniejszy komfort niż Transit, ale i tak jest nieźle. Pozycja za kierownicą jest typowa dla dostawczaków – wysoko ze świetną widocznością do przodu. Dzięki czujnikom parkowania oraz kamerce cofania manewrowanie nie stanowi problemu nawet dla osób, które nigdy nie jechały tak dużym autem. Oczywiście, trzeba uważać przy szybkiej jeździe na zakrętach, żeby nie położyć auta na boku. Na pusto samochód bez problemu osiąga nawet i 170 km/h, więc zdrowy rozsądek to podstawa, zwłaszcza z towarem na pace.

Może i Sprinter nie ma tak długiej historii jak chociażby testowany wcześniej Transit, ale mimo to nadaje się do ciężkiej pracy. Posiada wiele konfiguracji, dobrze wygląda i może być naprawdę nieźle wykonany. Najtańszą odmianę 210 CDI 3 t, kupimy za 103 566 zł, co również jest akceptowalną ceną jak na markę Mercedes.

Wszelkie prawa do publikacji bez zgody redakcji zastrzeżone!