Lancia Ypsilon 1.2 Silver – AUTO TEST

Kilka miesięcy temu nasza redakcja otrzymała możliwość przetestowania produktu, który zajął miejsce Fiata Pandy i jest produkowany w tyskiej fabryce. Lancia Ypsilon w wersji Platinum z silnikiem TwinAir o pojemności 0.9 litra i mocy 85 koni mechanicznych okazała się zupełnie sympatycznym, dynamicznym ale jednocześnie stosunkowo drogim autem. Świetnie wyposażona, ale niewielka i niezbyt praktyczna, wydała nam się niewystarczająco atrakcyjna, żeby zdobyć duży udział w rynku i stać się bestsellerem na miarę Pandy. Czy uboższa wersja ze słabszym silnikiem i znacznie niższą ceną ma większą szansę na sukces w Polsce? Postanowiliśmy to sprawdzić testując model Silver z benzynowym silnikiem o pojemności 1.2 litra i mocy 69 KM.

Porównanie wyglądu…

… obu aut to jakby przyglądanie się dwóm bliźniakom. Testowana właśnie Lancia na pierwszy rzut oka różni się właściwie tylko kolorystyką. Poprzednia (Platinum) zachwycała ciekawym zabiegiem z ciemną maską, słupkami i dachem (przeszklonym) oraz atrakcyjnymi felgami aluminiowymi. Oglądana dziś przez Państwa (Silver) jest w jednolitym, jasnym kolorze ale felgi, choć inne, także wyglądają korzystnie. Nie bójmy się tego powiedzieć – Ypsilon jest udanym stylistycznie projektem i może się podobać, zwłaszcza kobietom, które docenią wyrafinowany kształt i dbałość o detale.

„Ukryte” tylne drzwi z klamkami w słupkach „C”, modna linia nadwozia z licznymi krągłościami i dumnie prezentowane logo Lancii na dużym, chromowanym trójkątnym grillu z pewnością powodują, że jest to auto „z klasą”, niebanalne i niepowtarzalne. Typowo dla Lancii na słupkach umieszczono emblematy ze stylizowaną literą Ypsilon, tylne światła także nawiązują do niej kształtem – to prosty zabieg ale podkreślający charakter i indywidualizm tego modelu. Wprawne oko obserwatora zauważy z pewnością, że w wersji Silver nie ma reflektorów ksenonowych – to oczywiste, jeśli auto ma być tańsze i sprzedawać się lepiej.

W kabinie także skromniej…

Już na pierwszy rzut oka widać, że postanowiono oszczędzać. Inna, materiałowa tapicerka, brak okna dachowego, klimatyzacja manualna zamiast automatycznej to tylko najważniejsze różnice. Poza tym kabina wygląda praktycznie identycznie i jest wykończona na wysokim poziomie. Użyte materiały są dobrej jakości, nic nie skrzypi na nierównościach, zastrzeżenia można mieć tylko do twardości plastików z których wykonano konsolę środkową. Na środku umieszczono panel wskaźników o dziwnym kształcie. Niestety zerkanie w bok, żeby sprawdzić prędkość może mieć niekorzystny wpływ na bezpieczeństwo. Czasem wystarczy chwila nieuwagi i nieszczęście gotowe. Zastrzeżenia można mieć też do ergonomii. Siedziska foteli są krótkie a przełączanie biegów jest trochę niewygodne ze względu na wysoko umieszczony lewarek skrzyni. Miejsca dla pasażerów, zwłaszcza z tyłu też nie ma zbyt wiele, tym bardziej, że na kanapie mogą usiąść tylko dwie osoby.

Bagażnik pomieści tylko 217 litrów, więc nadaje się co najwyżej na zakupy w hipermarkecie. Nie oczekujmy jednak więcej od auta typowo miejskiego, które z reguły będzie drugim lub nawet trzecim pojazdem w rodzinie, takim designerskim gadżetem i spełnieniem pragnienia posiadania czegoś pięknego, a nie koniecznie praktycznego…

A co z napędem?

Jak radzi sobie najsłabsza jednostka napędowa w gamie silników dostępnych w Ypsilonie? Może to wydać się Państwu dziwne, ale wg mnie jest ciekawszy niż testowany poprzednio, nowoczesny turbodoładowany TwinAir, który eksperci uznali za najlepszy silnik 2011 roku. Stara konstrukcja pracuje wyraźnie kulturalniej i jest przyjemniejsza dla uszu podróżujących. Jak pisałem poprzednio, silnik 0.9 TwinAir kojarzył mi się z Cinquecento i nawet lepsze osiągi nie pozwoliły mi przekonać się do niego. 69 koni mechanicznych w prezentowanym dziś aucie daje sobie spokojnie radę i pozwala na płynną jazdę zarówno w mieście jak i podczas dalszych podróży.

Rozpędzanie do 100 km/h zajmuje 14,5 sekundy, prędkość maksymalna to 163 km/h , zużycie paliwa nawet nieco niższe niż TwinAir 0.9l (średnio nieco ponad 6 litrów na 100 km) – czy warto dopłacać naprawdę duże pieniądze by urwać 2 czy 3 sekundy? Na pewno nie… To nie jest auto do ścigania się spod świateł i żaden silnik tego nie zmieni gdy zawieszenie skonstruowano tak by było miękkie i zapewniało przyzwoity komfort. Jeśli ktoś szuka małego ścigacza niech raczej zwróci swoją uwagę na blisko spokrewnionego z Lancią Fiata 500, a najlepiej Abartha. Pewnie cena będzie zbliżona.

Kupować?

Jeśli kogoś stać i jest świadomy, że dokładnie takiego auta potrzebuje – zachęcamy. Z pewnością Lancia go nie zawiedzie, zapewniając prestiż i bogate wyposażenie. Nie przekonanych do końca nie będziemy przekonywać na siłę. Bez większych problemów można znaleźć na rynku podobne propozycje, które z Ypsilonem mogą przegrać tylko w kategorii stylistyki. Siedząc za kierownicą nie będziemy jednak mieli zbyt wielu okazji by mu się przyglądać i zachwycać designem.

Ceny Ypsilona 1.2 Silver zaczynają się od 44900 zł i jest to najtańsza dostępna wersja tego samochodu. Warto się z nią zapoznać i osobiście przetestować, na decyzję o zakupie często mają wpływ drobne niuanse, nawet uprzejmość sprzedawcy czy kolor auta u dealera może mieć znaczenie. Miłość od pierwszego wejrzenia także istnieje, może ktoś z Państwa się zakocha… Zapraszamy do salonów. Chcielibyśmy, żeby ten model sprzedawał się jak najlepiej, przecież jego sukces może się przełożyć na „być albo nie być” pracowników tyskiej fabryki Fiata, jednak szanse na spektakularny poziom sprzedaży nie są duże.

Wszelkie prawa do publikacji bez zgody redakcji zabronione!